بر کسی پوشیده نیست که نظام موجود مدیریت شهری در ایران فاقد کارآمدیِ لازم است و این مسئله، ضرورت کاربست رویکرد تحولی به بازآرایی و تقویت نهادی این حوزه و لزوم دستیابی به مدیریت یکپارچه شهری برای اداره بهتر شهرها را اجتناب‌ناپذیر نموده است. حوزه مدیریت شهری در ایران با برخورداری از پیشینه قریب به 117 ساله (از زمان تصویب اولین قانون بلدیه در سال 1286) از جمله حوزه‌های مناقشه برانگیزی است که به شدت نیازمند تحول و دگرگونی اساسی است؛ مشکلاتی مانند «بهنگام نبودن قانون شهرداری‌ها»، «نبود قوانین ویژه برای اداره کلانشهرها»، «فقدان قوانین حمایتی از شهرهای میانی و کوچک»، «مشخص نبودن تعریف و تفکیک وظایف ملی از محلی»، «عدم شفافیت»، «فربه شدن دولت و کم‌توجهی به رفع مسائل مدیریتی شهرها»، «افزایش مسائل حاد اجتماعی»، «سطح پایین مشارکت عمومی در اداره امور شهرها» و از همه مهم‌تر «فقدان منابع درآمدی پایدار» از جمله مسائل پیشِ روی مدیریت شهری در ایران است.

آخرین اقدامِ تقنینی در این رابطه، «طرح حکمرانی یکپارچه شهری» است که چندی‌ست پیش‌نویسِ آن توسط شورای‌عالی استانها در دستور کار قرار گرفته است. نویسنده در این گزارش تلاش کرده تا متن طرح مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد. بخش اولِ گزارش به بررسی دیدگاه‌های حاکم و ضرورت‌ها، الزامات و اختیارات ناشی از افزایش دامنه اختیارات و وظایف شهرداری‌ها در راستای گذار به مدیریت یکپارچه شهری و بخش دومِ آن نیز ابهامات و نارسایی‌های پیش‌نویس طرح حکمرانی یکپارچه شهری را مورد بررسی و واکاوی قرار داده و در نهایت مسائل پیشِ روی آن صورت‌بندی شده است.

نویسنده این یادداشت آقای محمد جام کسری است. نسخه دیجیتال این گزارش در وب‌سایت مرکز پژوهش‌های شورای اسلامی کلانشهر تبریز منتشر شده و از صفحه گزارش‌های کارشناسی در دسترس قرار دارد.